จำทำไม ทำไมจำ

เรื่องมันมึนอยู่ว่า เอ๊ย มีอยู่ว่า

น้องมึนไปขุดตุ๊กตาเก่า เก่า จะไปบริจาค ที่บริษัทเค้าจัด (( ที่ไหนไม่รู้ จำไม่ได้ ))
เลยได้เจอกับเจ้าม่อน ♫ ♪ โดระเอ มาอึก ♪ ♪
เหตุการณ์แต่หนหลังจึงผลุดขึ้นมาในห้วงคำนึงของเจ้ามึนในบัดดล


ไม่ผลุดป่าว


มีทดสอบเชาว์กันด้วย


น้องมึน : " น้องจำได้ป่ะ ม่อน ม่อนจั๊บนี้มาจากไหน"
หมึก : " ก็น้องให้มาวันที่น้องจะกลับบ้านนอกไง "

น้องมึน : (. . ) (( ทำหน้าเป็นหมาหงอย ))

" หูย แค่นี้น้องก็ลืมอ่ะ ก็ที่น้อง (( < < < น้องในที่นี้คือเจ้ามึน ))
นั่งรถไปซื้อสลิปกระโปรงที่ตลาดสระพานสองไง (( น่าน จำแม่น ))
แล้วน้องเห็น ม่อน ม่อนจั๊บ วางขายอยู่ริมถนน (( ของข้างถนนนั่นเอง ))
น้องก็นึกถึงตัว ก็เลยซื้อมาให้ไง (( ความทรงจำเบ่งบานเป็นดอกเห็ด ))
ตัวอ่ะ ไม่จำเลย แค่นี้ก็ลืม น้องเดินจนปวดขา น้องจำได้เลย

หมึก : " ก็น้องไม่ได้ไปซื้อกะตัวอ่ะ (( กรุส์ไม่ได้ไป จะรำลึกเหตุการณ์ได้มั๊ยเนี่ย ))
น้องจำได้แค่ว่า เราไปนั่งกิน A&W กันที่เซ็นทรัล ลาดพร้าว (( เนิ่นนานอักโข ใครเกิดทันร้านนี้
ตอนยังมีที่เซ็นทรัล แสดงว่าเก่าเหมือนกัน ))
แล้วตัวก็เอาม่อน ม่อนจั๊บ ให้ บลา บลา ลลลลล ลล ลลล ล . . . "










คนซื้อจำตอนซื้อ แล้วคนรับจะจำตอนซื้อได้มะเนี่ย เหอะ เหอะ

สรุป

โดเรม่อนก็ยังคงนอนแอ้งแม้งอยู่ที่บ้าน ไม่ได้ไปบริจาค เพราะมีที่มาซับซ้อน
เป็นของสะเทือน เอ๊ย เตือนใจ วัยเยาว์ ว่า ทุกวันนี้


A&W เจ๊งแล้ว